🐻 Limfocytowe Zapalenie Jelita Grubego Forum

W sumie zidentyfikowano 14 302 pacjentów, z czego u 8 437 rozpoznano kolagenowe zapalenie jelita grubego, a u pozostałych 5 865 limfocytowe zapalenie jelita grubego. Do każdego przypadku dobrano 10 osób stanowiących grupę kontrolną. Pytanie nadesłane do redakcji Moja dziewczyna ma mikroskopowe zapalenie jelita i bardzo się denerwujemy. Czy jest to poważna choroba i w jaki sposób ją się leczy? Odpowiedziała dr n. med. Anna Mokrowiecka specjalista chorób wewnętrznych specjalista gastroenterolog Oddział Kliniczny Gastroenterologii Ogólnej i Onkologicznej Uniwersytecki Szpital Kliniczny UM w Łodzi Brakuje informacji, jaki typ mikroskopowego zapalenia jelita grubego został rozpoznany. Wyodrębnione są dwie główne jego postacie - kolagenowe i limfocytowe zapalenie jelit. Nie wiemy także, jak bardzo nasilone są objawy - głównie na podstawie obrazu klinicznego i odpowiedzi na leczenie można ocenić ciężkość choroby. Jest to rzadka jednostka chorobowa, charakteryzująca się występowaniem przewlekłych biegunek bez domieszki krwi, z obecnością typowych zmian w błonie śluzowej jelita grubego obserwowanych w badaniu histopatologicznym. W kolagenowym zapaleniu główną zmianą jest pogrubienie warstwy kolagenu pod nabłonkiem, a w limfocytowym - podwyższenie liczby limfocytów śródnabłonkowych. Wyniki badań endoskopowych i obrazowych zwykle są prawidłowe. Zapalenia te są częstsze u osób starszych po 65. rż. Stwierdzono współwystępowanie z różnymi chorobami autoimmunologicznymi (celiakia, reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto, zespół Sjögrena, cukrzyca). Dlatego uważa się, że wystąpieniu choroby może sprzyjać predyspozycja genetyczna, a także przebyte zakażenia jelitowe czy stosowanie niektórych leków. Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwbiegunkowych (loperamid), pochodnych kwasu 5-aminosalicylowego (mesalazyna). W cięższych przypadkach pomocne są steroidy (budezonid), a w razie oporności - leki immunosupresyjne (azatiopryna lub 6-merakptopuryna). Stosowane bywały z gorszym efektem cholestyramina i preparaty bizmutu (trudno dostępne w Polsce). Przyczyny: 1) utrata białka z chłonką: a) wrodzona naczyniakowatość limfatyczna jelit. b) wtórne rozszerzenia naczyń chłonnych (utrudnienie odpływu chłonki) – choroby serca (niewydolność prawokomorowa, zaciskające zapalenie osierdzia, stan po operacji Fontana), uszkodzenie naczyń chłonnych (np. nowotwory, gruźlica, sarkoidoza ^{Zapalenie jelita grubego jest stanem niezwykle poważnym. Schorzenie to najczęściej powodowane jest występowaniem bakterii, wirusów, drożdżaków oraz toksyn, które mogą występować w pożywieniu na przykład pestycydów. Problemy z jelitem grubym wymagają stosowania określonych leków, a także przestrzegania diety lekkostrawnej. spis treści 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Choroba Leśniowskiego-Crohna Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego 4. Objawy zapalenia jelita grubego 5. Leczenie zapalenia jelita grubego 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego 8. Powikłania 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego rozwiń 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego to termin, który obejmuje kilka różnych chorób zapalnych jelita grubego, charakteryzujących się odmiennym mechanizmem powstawania. Choroby jelita grubego mogą wystąpić zarówno na skutek czynników autoimmunologicznych, jak i genetycznych. W wielu przypadkach spowodowane są przebytym zakażeniem bakteryjnym lub wirusowym. Każde przewlekłe zapalenie jelita grubego wymaga zastosowania odpowiedniej diety oraz terapii. Chore jelita wymagają zróżnicowanych metod leczenia. Niektóre z nich leczy się poprzez zastosowanie leków hamujących reakcję immunologiczną, niektóre antybiotykami. Zobacz film: "Dlaczego warto wykonywać badania profilaktyczne?" 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka Schorzenie jakim jest zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Czynniki genetyczne odgrywają w kwestii zachorowania na schorzenia zapalne niezwykle istotną rolę. Jeśli nasz rodzic boryka się z chorobą, istnieje pewne prawdopodobieństwo, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego może dotknąć w przyszłości również nas. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się wrzody jelita grubego, nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Przykładem choroby wywoływanej działaniem szczepów bakterii Escherichia coli może być np. krwotoczne zapalenie jelita grubego. Spożywanie pokarmów takich jak trujące grzyby czy produkty roślinne mogące zawierać pestycydy również będą predysponowały do tego, by w organizmie pojawił się stan zapalny jelita grubego. Pasożyty przewodu pokarmowego także mogą indukować powstawanie zapalenia jelita grubego. Ważną grupę także stanowią leki, które wyniszczają florę bakteryjną oraz naruszają ciągłość błony śluzowej jelit (szczególnie antybiotyki). Wśród innych czynników zwiększających ryzyko zachorowania na choroby zapalne jelit wymienić należy: chorobę alkoholową, przewlekły stres, nadużywanie papierosów. Zapalenie błony śluzowej jelita grubego może również wynikać ze stosowania nieodpowiedniej, ciężkostrawnej diety. Po otrzymaniu wyników badań laboratoryjnych niektórzy pacjenci mogą przeczytać termin: colitis chronica non specyfica. W takiej sytuacji opis wskazuje na obecność przewlekłego stanu zapalnego. 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Najczęściej spotykanymi zapaleniami jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie jelita grubego choroba Leśniowskiego-Crohna niedokrwienne zapalenie jelita grubego mikroskopowe zapalenie jelita grubego infekcyjne zapalenia jelita grubego. U niektórych pacjentów rozpoznaje się również zapalenie kątnicy. Ten nieswoisty stan zapalny jelita charakteryzuje się tym, że zapalenie, a także zmiany w śluzówce mogą być obecne w każdym odcinku przewodu pokarmowego. Schorzenie charakteryzuje się także niespecyficznymi objawami. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, znane jako wrzodziejące jelito, wrzody jelita,colitis ulcerosa, a w języku angielskim jako ulcerative colitis, jest przewlekłym stanem zapalnym jelit, należącym do grupy nieswoistych zapaleń jelit. Choroba ta, tocząc się w obrębie błony śluzowej oraz błony podśluzowej jelita grubego, może skutkować owrzodzeniami jelitowymi. Dokładna przyczyna choroby nie została poznana. Cechą charakterystyczną wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są okresy remisji oraz zaostrzeń. Następstwem procesu zapalnego zwykle jest uszkodzenie nabłonka, blaszki właściwej, a nie jak w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, uszkodzenie błony mięśniowej. Pierwsze objawy chorobowe pojawiają się zwykle między dwudziestym, a czterdziestym rokiem życia pacjenta. Wyniki badań laboratoryjnych pokazują u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego podwyższoną liczbę białka C-reaktywnego oraz białych krwinek, nazywanych leukocytami. Badania obrazowe stwierdzają z kolei owrzodzenie jelita grubego oraz zanik haustracji. Haustracje jako zjawisko fizjologiczne, oznaczają charakterystyczne uwypuklenia ściany jelita grubego. Rokowania przy wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego są następujące: jeśli pacjent poddaje się regularnie leczeniu, stosuje odpowiednią dietę, może nastąpić długotrwała remisja choroby. Całkowite leczenie nie jest niestety możliwe. Najczęstszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelit są: śluzowo-ropne biegunki (u niektórych pacjentów stolce zawierają ropę wraz z krwią), gorączki, dolegliwości bólowe brzucha. bolesne parcie towarzyszące każdemu wypróżnieniu, gazy, ciągłe zmęczenie, obniżony apetyt, niedokrwistość. Rodzajami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie odbytnicy – schorzenie stanowi najłagodniejszą formę wrzodziejącego zapalenia jelit. W przebiegu choroby chorzy odczuwają częste parcie na stolec, mają uczucie niepełnego wyróżnienia. Dodatkowo wrzodziejące zapalenie odbytu powoduje krwawienie z wnętrza odbytnicy. wrzodziejące zapalenie odbytnicy i zapalenie okrężnicy – stan zapalny odbywa się w odbytnicy, znanej jako prostnica oraz dolnym końcu okrężnicy, tzn. esicy. Pacjenci uskarżają się na krwiste biegunki, dolegliwości bólowe brzucha, bolesne skurcze brzucha, uczucie parcia na stolec połączone z niemożnością wypróżnienia się. Terminem colitis spastica nazywa się czynnościowe schorzenie okrężnicy. lewostronne zapalenie jelita grubego – stan zapalny dotyczy dalszych fragmentów jelita grubego. Chorobie towarzyszą częste krwiste stolce, skurcze brzucha, dolegliwości bólowe brzucha odczuwane po lewej stronie ciała. Dodatkowo pacjenci dotknięci schorzeniem tracą kilogramy. pancolitis – jest bardzo poważną postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W przebiegu choroby dochodzi do zajęcia całego jelita grubego. Wśród najczęstszych objawów lekarze wymieniają: krwawienie z odbytu na skutek wrzodów, dolegliwości bólowe brzucha, stan zapalny o różnym nasileniu, krwistą biegunkę. Dodatkowo może wystąpić gorączka, nocne poty, przemęczenie. piorunujące wrzodziejące zapalenie jelita grubego – stanowi ono również bardzo poważną postać wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W szybkim tempie dochodzi do zajęcia całej okrężnicy. Pojawiają się wrzody jelit. Pacjenci zmuszeni są bardzo często korzystać z toalety, ponieważ towarzyszą im regularne krwiste biegunki. Postać jest o tyle niebezpieczna, że może skutkować nie tylko odwodnieniem, ale także pęknięciem lub rozdęciem okrężnicy. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, określane również mianem WZJG doprowadza trwale do podrażnień jelita grubego, a także do wrzodów. Pacjenci dotknięci tym schorzeniem muszą w okresie zaostrzenia objawów stosować odpowiednią dietę. Dieta chorych na wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa) powinna być uboga w produkty rozwalniające, ciężkostrawne. Dietetycy zalecają również ograniczenie błonnika. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego zwiększa ryzyko wystąpienia choroby, jaką jest rak jelita grubego. Na nowotwór w szczególności narażeni są pacjenci zmagający się z wrzodami jelita od dawna. Czynnikiem ryzyka bywa również stwardniające zapalenie dróg żółciowych, znane jako PSC oraz rozległy zasięg choroby. Jak wyleczyć przewlekłe wrzodziejące zapalenie jelita grubego? Choroby nie da się całkowicie wyleczyć, pacjenci muszą natomiast stosować leki na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Najpopularniejszy środek farmaceutyczny wykorzystywany w leczeniu schorzenia to kwas 5-aminosalicylowy. Niezbędne jest również stosowanie glikokortykosteroidów oraz leków immunosupresyjnych. Warto zaznaczyć, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego u dzieci nie jest sytuacją rzadką. Objawy chorobowe wyglądają dokładnie tak samo jak u pacjentów dorosłych. Do postawienia diagnozy potrzebne jest wykonanie kolonoskopii (badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego), a także pobranie wycinka. Niezwykle ważne jest takze przeprowadzenie badania histopatologicznego. Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym nieswoistym zapaleniem przewodu pokarmowego. Choroba ta może obejmować jelito cienkie i grube, a u niektórych pacjentów również inne fragmenty przewodu pokarmowego. Etiologia schorzenia nie jest znana. Szacuje się, że choroba znacznie częściej występuje u osób, które stanowią najbliższą rodzinę osób ze stanami zapalnymi jelit. Choroba Leśniowskiego-Crohna częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. U około pięćdziesięciu procent pacjentów zapalenie obejmuje jelito kręte, u pozostałych dwudziestu procent stan zapalny odbywa się w jelicie grubym. Najpopularniejszym objawem choroby Leśniowskiego-Crohna jest biegunka z domieszką śluzu oraz krwi. Pacjenci uskarżają się również na mocne bóle brzucha, uczucie parcia na stolec, zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego. Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Niedokrwienne zapalenie jelita grubego występuje u pacjentów na skutek niewystarczającego dopływu krwi do ściany końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Podłożem choroby zwykle jest częściowa niedrożność tętnic krezkowych umiejscowionych w jelicie, zakrzepica żył trzewnych lub otyłość . Obszarami najbardziej narażonymi na niedokrwienie są: fragment, w którym znajduje się zagięcie śledzionowe, górna część odbytnicy, zstępnica. Na niedokrwienne zapalenie jelita grubego narażeni są pacjenci z chorobą zapalną naczyń, osoby po przebytym zawale, pacjenci z niewydolnością serca. Problem ten może wystąpić również u kobiet stosujących doustną antykoncepcję, pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy, pacjentów stosujących leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi. Czynnikiem ryzyka może być także sepsa, choroba alkoholowa, zapalenie uchyłków. Ostre niedokrwienie jest z kolei bardzo często wynika z zatoru tętniczego. Typowym objawem tego typu zapalenia jelita grubego jest ostry ból brzucha, uczucie porównywalne do zawału serca (wynika ono z zamknięcia tętnicy znajdującej się w obrębie jelita). Nieleczona choroba może doprowadzić do ostrego niedokrwienia, martwicy ściany jelita, zapalenia otrzewnej, wstrząsu. Z chorobą niejednokrotnie związana jest również marskość jelita grubego. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego jest przewlekłym schorzeniem zapalnym przewodu pokarmowego o nieznanej etiologii. Bardzo często występuje ono wraz z inną chorobą o podłożu autoimmunologicznym np. cukrzycą, celiakią, reumatoidalnym zapaleniem stawów, zespołem Sjögrena, miastenią. W przebiegu mikroskopowego zapalenia jelit pojawiają się następujące objawy takie jak utrata kilogramów, dolegliwości bólowe brzucha, przewlekła wodnista biegunka bez krwi, wzdęcia. Ponieważ postawienie diagnozy nie jest możliwe dzięki takim badaniom jak kolonoskopia czy badanie radiologiczne. Indukcja remisji jest możliwa po podaniu odpowiednich środków farmaceutycznych (najczęściej jest to budezonid stosowany doustnie). Infekcyjne zapalenia jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego spowodowane są atakiem wirusów, bakterii lub pasożytów. Do zachorowania dochodzi najczęściej wtedy, kiedy organizm zostaje zaatakowany przez salmonellę czy pałeczkę okrężnicy. Zarażenie może być również związane z rotawirusami czy adenowirusami. Do infekcyjnego zapalenia jelita grubego mogą przyczynić się również owsiki lub pełzakowica jelitowa. Zakażeniu sprzyja jedzenie nieumytych owoców i warzyw, nieregularne mycie rąk, spożywanie zainfekowanego mięsa. Typowymi objawami są: dolegliwości bólowe brzucha, gorączka, odwodnienie, biegunka. 4. Objawy zapalenia jelita grubego Objawy które mogą towarzyszyć zapaleniu jelita grubego to: wrzody na jelicie, owrzodzenie odbytnicy, stan zapalny esicy, zapalenie okrężnicy, bolesność brzucha, skurcze, krwawe biegunki, nudności i wymioty, odwodnienie organizmu, brak łaknienia, gorączka. Inne objawy chorób jelita grubego to: spadek masy ciała na skutek nieprawidłowego wchłaniania składników odżywczych, osłabienie, anemia. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha 5. Leczenie zapalenia jelita grubego Jak leczyć zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego może być leczone farmakologicznie. Czasami jednak w skrajnych przypadkach konieczna może być interwencja chirurgiczna. Terapia powinna być także wspomagana odpowiednią dietą. Leczenie farmakologiczne zapalenia jelita grubego jest stosowane przede wszystkim w jego postaci przewlekłej. Ma ono na celu zahamowanie rozprzestrzeniania się procesu zapalnego. Chroniczne zapalenie jelita grubego wymaga przyjmowania odpowiednich środków farmaceutycznych. Stosuje się wówczas leki z grupy aminosalicylanów, których stosowanie ma charakter prewencyjny i chroni przed nowotworzeniem. Kolejną grupę stanowią glikokortykosteroidy wykazujące silniejsze działanie przeciwzapalne. Ostatni rzut stanowią preparaty immunosupresyjne, które zmniejszają reaktywność układu immunologicznego i zapobiegają nawrotom choroby. W skrajnych przypadkach konieczne jest wykonywanie zabiegów chirurgicznych, które polegają na usunięciu fragmentu lub całości jelita grubego. Ponadto każdy rodzaj leczenia zapalenia jelita grubego powinien być dodatkowo wspomagany odpowiednią, lekkostrawną dietą. Należy także wówczas nawadniać organizm i prowadzić oszczędny tryb życia. 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? Zapalenie jelita grubego powoduje nie tylko dyskomfort czy problemy w prawidłowym funkcjonowaniu układu pokarmowego. Schorzenia takie jak choroba Leśniowskiego-Crohna czy wrzodziejące zapalenie jelita grubego istotnie wpływają na funkcjonowanie innych narządów. Pacjenci zmagający się z tymi chorobami często uskarżają się na bóle stawów, artretyzm, rumień guzowaty, zapalenie spojówek, ból i zaczerwienie oczu, zaczerwienienie skóry, osteoporozę, afty w obrębie jamy ustnej, kamienie nerkowe oraz osłabienie kości. Ostatni z objawów często wynika ze spożywania bardzo małej ilości nabiału, a także stosowania steroidowych środków farmaceutycznych. 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego Pacjentom z zapaleniem jelit zaleca się usunięcie z codziennej diety produktów, które wywołują reakcję immunologiczną. Przy nasileniu dolegliwości zwykle wyklucza się z jadłospisu następującą żywność: wina, piwa, szampan, dojrzewające sery żółte, sery pleśniowe, banany, pomidory, słodycze, dojrzewające szynki i kiełbasy, pasztety, konserwy rybne, skorupiaki, grzyby, drożdże. Bez względu na to, czy mamy do czynienia z chorobą Leśniowskiego i Crohna czy schorzeniem o nazwie wrzodowe zapalenie jelita grubego, pacjentom zaleca się stosować dietę bezresztkową, zwaną również dietą ubogoresztkową lub niskobłonnikową. Błonnik, czyli włókno pokarmowe wykazuje działanie drażniące na błonę śluzową jelita. Jelito grube jest szczególnie wrażliwe na różnorodne alergeny pokarmowe wśród których wymienia się najczęściej: fermentowane produkty mleczne, jaja, niektóre owoce i warzywa, orzechy oraz rośliny strączkowe. W fazie remisji pacjenci powinni zadbać o produkty lekkostrawne, obfitujące w składniki mineralne, witaminy oraz składniki odżywcze. 8. Powikłania Powikłaniem wrzodziejącego zapalenia jelit mogą być: kamienie nerkowe, ropnie kryptowe, nadżerka odbytu, nadżerki jelita, znane jako nadżerka jelita grubego, nowotwory jelita grubego, problemy związane z funkcjonowaniem stawów i kości, perforacja jelita grubego, ostre rozdęcie okrężnicy, czyli megacolon toxicum – skutkiem tego problemu zdrowotnego jest poszerzenie, a także rozdęcie jelita grubego krwawienie z jelit, odwodnienie. Z kolei najczęstszym powikłaniem w chorobie Leśniowskiego-Crohna jest: anemia, choroby skórne, osteoporoza, ropień wewnątrzotrzewnowy, zapalenie stawów, rak jelita grubego. Powikłaniami w niedokrwiennym zapaleniu jelita grubego są: ostre niedokrwienie, martwica ściany jelita, zapalenie otrzewnej, wstrząs, posocznica. Brak szybkiej reakcji może skutkować również śmiercią pacjenta. 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego Profilaktyka zapalenia jelita grubego w większości przypadków jest niemożliwa, ponieważ zarówno choroba Leśniowskiego-Crohna, infekcyjne zapalenie jelita grubego, jak i wrzodziejące zapalenie jelita grubego spowodowane są działaniem różnorodnych, często nieznanych czynników. Nie mamy możliwości ustrzec się przed działającymi chorobotwórczo pasożytami, wirusami czy bakteriami, podobnie jak nie mamy wpływu na naszą genetykę. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy}

Cena po refundacji. Areplex. tabletki powlekane; 75 mg; 28 tabl. Adamed Pharma. 34,83 zł. 0,00 zł. Cena po refundacji. lek wydawany bezpłatnie: we wszystkich wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją, dla osób uprawnionych, które ukończyły 65. rok życia. 16,40 zł.

Zapalenie jelita grubego jest schorzeniem objawiającym się silną biegunką oraz bólem brzucha. Należy pamiętać, że istnieje kilka postaci choroby, odmiennych pod względem przyczyn, przebiegu oraz konsekwencji. Część z nich jest stosunkowo niegroźna, inne stanowią śmiertelne niebezpieczeństwo. Zobacz, jak odróżnić zapalenie jelita grubego mikroskopowe, rzekomobłoniaste, niedokrwienne i inne. Zapalenie jelita grubego Zapalenie jelita grubego to rozległa kategoria medyczna, obejmująca różne jednostki chorobowe o odmiennej etiopatogenezie oraz przebiegu. Ze względu na czas trwania i intensywność objawów, wyróżnia się; przewlekłe zapalenie jelita grubego, ostre zapalenie jelita grubego. Jeśli natomiast chodzi o przyczyny i przebieg, klasyfikowane są takich schorzenia, jak: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego; niedokrwienne zapalenie jelita grubego; spastyczne zapalenie jelita grubego; nieswoiste zapalenie jelita grubego, w tym: zapalenie wrzodziejące; zapalenie mikroskopowe: kolagenowe; limfocytowe; zapalenie nieokreślone; choroba Leśniowskiego Crohna; Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego jest klasycznym zakażeniem szpitalnym. Wywoływane jest przez gram dodatnie pałeczki Clostridum difficile. W literaturze medycznej wskazuje się, że głównym powodem infekcji jest stosowanie antybiotyków, które zaburzają naturalną florę bakteryjną jelita grubego i obniżają poziom ochrony przed szkodliwymi patogenami. Najwyższe ryzyko generują: Cefalosporyny II i III generacji; Klindamycyna; Fluorochinolony; Niektóre penicyliny; Do zachorowań najczęściej dochodzi między 5 a 10 dniem antybiotykoterapii na oddziale szpitalnym. Sprzyja temu powszechność występowania Clostridum difficile w placówkach służby zdrowia, w szczególności w toaletach, a także na rękach personelu medycznego. Przebieg choroby jest z reguły gwałtowny - występuje ostra biegunka. To efekt działania toksyn wydzielanych przez bakterie, po namnożeniu się w jelitach. Rzekomobłoniaste, bakteryjne zapalenie jelita grubego najczęściej występuje u osób starszych. Zachorowalność u pacjentów w wieku 65 + jest dwudziestokrotnie wyższa, niż u osób przed 20 rokiem życia (dane: W. Hryniewicz i inni, Zakażenia Clostridum difficile…) Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Niedokrwienne zapalenie jelita grubego, jak sama nazwa wskazuje, związane jest z niewłaściwym ukrwieniem i natlenieniem ścian przewodu pokarmowego. Jest to schorzenie, które przebiegać może w postaci ostrej lub przewlekłej. W pierwszym przypadku przyczyną najczęściej jest zakrzep powodujący zator w jednym z naczyń doprowadzających krew do jelita, w tym przede wszystkim w tętnicy krezkowej górnej lub dolnej. Dochodzi w takiej sytuacji do tzw. zawału krezki lub zawału jelita. Efektem niedotlenienia jest: szybkie postępowanie zmian martwiczych, pękanie jelit, zapalenie otrzewnej, wstrząs, co stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia. Pacjent powinien natychmiast zostać poddany operacji usunięcia skrzepu, a także – ewentualnie – resekcji zniszczonego, martwego odcinka jelita. W przypadku stanu zapalnego o charakterze przewlekłym, mówi się potocznie o tzw. anginie brzusznej. Głównym powodem schorzenia jest postępująca miażdżyca, a więc rozłożony na dekady proces odkładania się blaszek zwężających światło naczyń krwionośnych. Nieswoiste zapalenie jelita grubego Mianem nieswoistego zapalenia jelita grubego (IBD) określa się kilka schorzeń. Ich cechą wspólną jest niepoznana do dziś etiologia, a także stosunkowo młody wiek dotkniętych nimi osób (zazwyczaj druga, trzecia dekada życia). Choroba Leśniowskiego Crohna charakteryzuje się występowaniem ostrych stanów zapalnych obejmujących niektóre odcinki układu trawiennego (a więc nie tylko jelita) i oszczędzających inne. Schorzenie to jest przewlekłe i nawracające. Związane z nim dolegliwości bólowe są dojmujące i wydatnie obniżają komfort życia. Przypadłość uznawana jest za typowo kobiecą, a częstotliwość zachorowań jest największa w grupie 15-35 lat. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego dotyka w równym stopniu obie płci. Choroba ta prawdopodobnie ma podłoże genetyczne, autoimmunologiczne oraz środowiskowe. Obserwuje się „dziedziczenie” na poziomie około 5-7 procent. Jednocześnie niezwykle istotna jest rola nieprawidłowych reakcji układu odpornościowego, atakującego komórki własnego organizmu. Z czynników środowiskowych wymienia się natomiast takie, jak: palenie papierosów, zakażenia bakteriami Salmonellalub Campylobacter(bakteryjne zapalenie jelita grubego) przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych dieta bogata w cukry i tłuszcze zwierzęce Mikroskopowe zapalenie jelita grubego także ma charakter przewlekły, a głównym jego objawem są ostre biegunki. W tym przypadku główną grupę ryzyka stanowią osoby w wieku 65+. Swoją nazwę schorzenie to czerpie z obecności zmian w środowisku jelitowym, które dostrzegalne są jedynie na dużym zbliżeniu pod mikroskopem, nie wykryje ich natomiast tradycyjne badanie gastroskopijne. Wyróżnia się dwie postaci choroby: kolagenowe zapalenie jelita grubego– w jego przebiegu obserwuje się ponadnormatywną ilość kolagenu w błonie śluzowej jelit, zlokalizowanego podnabłonkowo; limfocytowe zapalenie jelita grubego, charakteryzujące się zwiększoną ilością limfocytów w nabłonku Spastyczne zapalenie jelita grubego Spastyczne zapalenie jelita grubego szerzej znane jest jako zespół jelita drażliwego (IBS). Jest to schorzenie idiopatyczne (o nie do końca poznanej etiologii). Nie przez wszystkich naukowców jest ono traktowane w kategoriach osobnej jednostki chorobowej, mimo iż na związane z nim dolegliwości cierpi około 15-20 procent populacji, w szczególności kobiet po 30 roku życia. Zakłada się, że podstawowym czynnikiem sprawczym są w tym przypadku niewłaściwa dieta oraz/lub stres. Jeśli chodzi o pokarmy wyzwalające objawy IBS, wymienić w tym kontekście można różne grupy produktów, takie jak: alkohol i napoje gazowane; fasola, seler, brukselka, cebula; morele, suszone śliwki, rodzynki, banany; kakao (czekolada), kofeina (kawa); błonnik pokarmowy; Spastyczne zapalenie jelita samo w sobie nie jest groźne, towarzyszące mu dolegliwości, w tym bardzo silne bóle brzucha, wydatnie jednak obniżają komfort życia. Tym bardziej, że jest to zaburzenie przewlekłe, występujące epizodycznie przez kilka, a nawet kilkadziesiąt lat. Co ważne, IBS należy różnicować z innymi postaciami zapalenia jelit oraz schorzeniami odmiennego typu, w tym o podłożu nowotworowym. Objawy zapalenia jelita grubego Objawy zapalenia jelita grubego są zróżnicowane w zależności od postaci, jaką przybiera choroba i rzadko na tyle charakterystyczne, by samoistnie stanowić podstawę trafnego rozpoznania. Wyróżnia się: zapalenie niedokrwienne ostre: występuje bardzo silny ból (tzw. ostry brzuch), potężne napięcie mięśni (brzuch deskowaty), biegunka a następnie zatrzymanie perystaltyki jelit i niemożność wypróżnienia; niedokrwienne przewlekłe: ból brzucha kilkanaście minut po spożyciu posiłku, w późniejszej fazie także biegunki, zaparcia, nudności; rzekomobłoniaste: wodnista biegunka o bardzo przykrym zapachu, częstotliwość wypróżnień nawet do 15-20 na dobę, obecność śluzu i śladów krwi w kale; wrzodziejące: ostry ból brzucha, krwiste biegunki, obecność śluzowej wydzieliny w kale, silne parcie na stolec, gorączka, dreszcze, osłabienie; limfocytowe – ostra, bardzo wodnista biegunka bez domieszki krwi; spastyczne: ból brzucha (zwłaszcza po jedzeniu), wzdęcia, uczucie nagazowanie, skurcze, biegunki, zaparcia, ból głowy, złe samopoczucie, rozdrażnienie. Dieta przy zapaleniu jelita grubego Dieta dla osób cierpiących na zapalenie jelita grubego powinna być lekkostrawna, wartościowa pod kątem składników odżywczych, a w okresie występowania objawów – często płynna lub półpłynna. Należy pamiętać, że silne i częste biegunki powodują odwodnienie i utratę elektrolitów, zatem kluczowe jest przyjmowanie dużych ilości wody (minimum 2,5 litra dziennie), ewentualnie także preparatów elektrolitowych. W miarę ustępowania objawów, do menu stopniowo włącza się takie produkty, jak suchary, białe pieczywo, ryż, delikatnie gotowane mięso z kurczaka lub indyka, gotowaną marchew, rosół. Na co dzień, w okresach remisji choroby, organizm większości pacjentów dobrze toleruje: chude mięso takie jak kurczak, indyk, cielęcina, królik, ryby morskie - dorsz, mintaj, makrela, wędliny – szynka, polędwica, schab, tłuszcze roślinne, w tym oliwa z oliwek, olej rzepakowy, słonecznikowy, lniany, masło, warzywa i owoce: świeże, pieczone, duszone, gotowane, kiszone - w zależności od indywidualnej tolerancji, produkty zbożowe: pieczywo pszenno-żytnie, pszenne, orkiszowe, graham; kasze gryczana, jaglana i manna; ryż biały i brązowy; płatki owsiane i ryżowe, nabiał: kefir, zsiadłe mleko, maślanka, jogurt naturalny. Unikać natomiast należy produktów wzdymających ( alkohol, napoje gazowane, rośliny strączkowe) oraz tłustych ( wieprzowina, wołowina, baranina, kaczka, słonina, smalec, olej palmowy, twarda margaryna, mleko, ser). Niewskazane są też ryby wędzone i konserwowane, mięso mielone, salami, parówki, pasztet, surowe jajka, tatar, sushi. Z diety należy wyeliminować także wyroby cukiernicze i ciastkarskie, wszelkiego rodzaju słodycze oraz produkty wysokosłodzone (np. dżemy). Dodatkowo należy pamiętać o tym, by posiłki były mało obfite, ale regularne: 5 dziennie w odstępach co 2-3 godziny. Leczenie ziołami zapalenia jelita grubego Jak leczyć zapalenie jelita grubego? Oprócz diety, w terapii stanów zapalnych jelit stosuje się też naturalne ekstrakty roślinne, głównie w postaci wywarów do picia. Leczenie ziołami zapalenia jelita grubego ma na celu łagodzenie reakcji zapalnych oraz działanie kojące i osłonowe względem śluzówki układu pokarmowego. W tym kontekście poleca się między innymi odpowiednio przygotowane wyciągi z takich roślin, jak: aloes – nawilża i regeneruje błony śluzowe jelit; mniszek lekarski – jego korzeń wzbogaca i pobudza naturalną florę bakteryjną jelit; rumianek – ma działanie przeciwzapalne, działa rozkurczowo; kora dębu – łagodzi stan zapalny oraz hamuje biegunkę; szałwia lekarska pobudza wydzielanie soków żołądkowych, działa zatwardzająco, wykazuje właściwości przeciwzapalne; dziurawiec – łagodzi stres będący jedną z przyczyn zapalenia jelit, rozkurcza, łagodzi podrażnienia błon śluzowych. Należy jednak pamiętać, że ziołolecznictwo jest działaniem jedynie wspierającym profesjonalne leczenie, dlatego z objawami zapalenia jelita grubego bezwzględnie należy udać się do lekarza. Tym bardziej, że powinno się wykonać pogłębioną diagnostykę w celu określania postaci choroby i różnicowania jej z innymi, podobnymi w objawach dolegliwościami. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

Dwie choroby składają się na tę grupę zapalenia jelita grubego, kolagenowe zapalenie jelita grubego i limfocytowe zapalenie jelita grubego. W tych chorobach zapalenie powstaje, gdy ściana okrężnicy zostaje zaabsorbowana kolagenem lub limfocytami. Wodna, niekrwawiona biegunka jest najczęstszym objawem.

Zapalenie jelita grubego to obszerne zagadnienie, w którym mieści się kilka różnych jednostek chorobowych o odmiennych mechanizmach powstawania. Mimo tej różnorodności dolegliwości, jakie one wywołują, są w wielu przypadkach podobne. Warto dowiedzieć się, kiedy mówimy o zapaleniu jelita grubego oraz jakie są przyczyny, objawy i metody leczenia tego stanu. Spis treściZapalenie jelita grubego - przyczynyZapalenie jelita grubego - objawyZapalenie jelita grubego - przebiegZapalenie jelita grubego - rodzajeWrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa)Choroba Leśniowskiego i CrohnaNiedokrwienne zapalenie jelita grubegoMikroskopowe zapalenie jelita grubegoInfekcyjne zapalenia jelita grubegoRzekomobłoniaste zapalenie jelitZapalenie jelita grubego - profilaktykaZapalenie jelita grubego - leczenie Zapalenie jelita grubego jest obszernym terminem określającym patologiczny proces tego narządu, a nie jego przyczynę. Mogą więc one mieć podłoże zarówno infekcyjne, autoimmunologiczne, a w niektórych przypadkach ich przyczyna nie jest znana, co dodatkowo utrudnia postawienie właściwego rozpoznania. Leczenie jest specyficzne dla każdego z typów zapalenia – od leków hamujących reakcję odpornościową do antybiotyków, dlatego tak istotne jest postawienie właściwej diagnozy. Czy badania gastrologiczne są bolesne? Zapalenie jelita grubego - przyczyny Stan zapalny w obrębie jelita grubego może powstać na skutek różnych czynników uszkadzających: procesów autoimmunologicznych, chorób naczyń krwionośnych, obecności patogenów. Na reakcję zapalną składa się kilka czynników: zwiększona przepuszczalność naczyń krwionośnych, dzięki temu do toczącego się zapalenia przenikają białka osocza - dopełniacz, cytokiny i przeciwciała; zwiększenie ukrwienia narządu; napływ komórek zapalnych – leukocytów - głównie monocytów, neutrofili i komórek plazmatycznych. Wszystkie te składniki reakcji zapalnej są wyrazem obrony organizmu, która prowadzi do usunięcia czynnika uszkadzającego lub przynajmniej jego ograniczenia. Zapalenie jelita grubego - objawy Każda z chorób powodujących zapalenie jelita ma specyficzne dla siebie objawy wynikające z różnych przyczyn tych chorób, a co za tym idzie odmiennej reakcji naszego organizmu. Istnieje jednak pewna grupa dolegliwości związanych z zaburzeniem funkcji jelita grubego, która występuje w większości zapaleń. Należą do nich: bóle brzucha, zwykle w części dolnej; biegunki; zaparcia; niekiedy gorączka; ogólne złe samopoczucie; rzadziej krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego; spadek masy ciała. Wtórnie do tych dolegliwości może pojawić się niedokrwistość i odwodnienie. Niestety objawy te są mało specyficzne i zdarza się, że są spowodowane innymi chorobami układu pokarmowego. Zapalenie jelita grubego - przebieg Choroba ta może przebiegać dwojako: jako stan ostry, kiedy objawy pojawiają się nagle i szybko postępują, często z bólem, silną biegunką i krwawieniem. Taka progresja jest typowa dla chorób infekcyjnych. Przewlekłe zapalenie, z kolei, dość długo przebiega w utajeniu nie dając żadnych objawów lub narastają one stopniowo, a przez cały czas stan jelita pogarsza się i nierzadko pojawiają się powikłania. Leczenie najczęściej jest długotrwałe i trudne. Taki rozwój choroby dotyczy najczęściej wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna. Zapalenie jelita grubego - rodzaje Do najczęściej spotykanych zapaleń jelita grubego należą: wrzodziejące zapalenie jelita grubego; choroba Leśniowskiego-Crohna; niedokrwienne zapalenie jelita grubego; mikroskopowe zapalenie jelita grubego; infekcyjne zapalenia jelita grubego, w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita. Czytaj też: Co powoduje stany zapalne jelit? Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa) Jest to tak zwane nieswoiste zapalenie jelit, przyczyna wystąpienia tej choroby nie jest jasna, bierze się pod uwagę czynniki genetyczne, autoimmunologiczne i infekcyjne. Objawy to przede wszystkim biegunki, często z krwią, osłabienie, spadek masy ciała, a gdy choroba jest szczególnie nasilona, odwodnienie i gorączka. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest zmienne w czasie i przebiega różnie intensywnie, może dotyczyć całego narządu lub jego części. W badaniach laboratoryjnych występują markery stanu zapalnego – wzrost ilości leukocytów i CRP, a w obrazowych obserwujemy owrzodzenia w obrębie jelita (ubytki błony śluzowej) oraz zanik haustracji, czyli wygładzenie, pofałdowanego normalnie, jelita grubego. Podstawą rozpoznania jest badanie histopatologiczne oraz obraz śluzówki w endoskopii. Leczenie tego zapalenia zależy od nasilenia i rozległości choroby, stosuje się aminosalicylany, czyli leki przeciwzapalne, glikokortykosteroidy, pełniące podobną funkcję, oraz leki immunosupresyjne i biologiczne wpływające na całość reakcji odpornościowej lub tylko pewne jej składniki. W bardzo ciężkim przebiegu choroby konieczna jest hospitalizacja, a niekiedy także leczenie operacyjne. Niestety wrzodziejące zapalenie jelita grubego może prowadzić do powikłań jak np. polipowatość zapalna, rak, czy ostre rozdęcie okrężnicy. Czytaj też: Choroba Whipple'a: rzadka choroba jelit Choroba Leśniowskiego i Crohna Podobnie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego należy do tak zwanych nieswoistych zapaleń jelit, chociaż choroba ta dotyczyć może każdego odcinka przewodu pokarmowego. Jeśli proces obejmuje jelito grube, objawy to przede wszystkim osłabienie, gorączka, spadek masy ciała, a także niedokrwistość, bóle brzucha i biegunka. Wyniki badań dodatkowych wskazują na obecność procesu zapalnego – typowa jest leukocytoza, wzrost CRP i OB, w diagnostyce pomocne są także: kontrastowe badanie radiologiczne, USG, KT i rezonans magnetyczny. Do rozpoznania niezbędne jest jednak wykonanie endoskopii z pobraniem wycinków – ujawnia ona obrzęk i owrzodzenia w błonie śluzowej. Leczenie opiera się na odpowiedniej diecie (zapewniającej odpowiednią podaż elektrolitów, witamin i płynów), zaprzestaniu palenia papierosów oraz farmakoterapii. Stosuje się leki hamujące proces zapalny – glikokortykosteroidy, aminosalicylany, leki immunosupresyjne, biologiczne, a w razie potrzeby antybiotyki. Sposób podawania, dawkowanie oraz to jakie preparaty znajdują zastosowanie zależy od lokalizacji i aktywności choroby. Niekiedy, zwłaszcza w przypadku powikłań takich jak: przetoki, ropnie, niedrożność jelita, krwotok, perforacja jelita konieczna jest operacja. Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Spowodowane jest ono zmniejszeniem przepływu krwi przez naczynia zaopatrujące jelito grube, najczęściej na skutek miażdżycy (czyli tej samej choroby, która odpowiada za zawały serca i niedokrwienie kończyn dolnych). Objawy pojawiają się zwykle nagle, występuje krwawienie, które ustępuje samoistnie, powikłaniem tego zapalenia może być zwężenie jelita w miejscu niedokrwienia. Kiedy choroba ma przebieg nagły, spowodowany gwałtownym zamknięciem naczynia, pojawia się silny ból brzucha, krwotok i gorączka, co może doprowadzić o martwicy jelita i konieczności jego wycięcia. W diagnostyce stosuje się wlew kontrastowy, kolonoskopię oraz tomografię komputerową. Leczenie może być farmakologiczne, kiedy przebieg jest łagodny lub operacyjne w najcięższych przypadkach. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Najczęściej dotyczy osób po 60. roku życia, jak wskazuje nazwa tej choroby, zmiany w budowie jelita można uwidocznić jedynie pod mikroskopem. Zapalenie to nie powoduje wystąpienia zmian możliwych do zobrazowania w kolonoskopii czy w badaniach radiologicznych, do postawienia rozpoznania konieczne jest badanie wycinka. Objawy są niespecyficzne, należy do nich: biegunka, bóle brzucha, spadek masy ciała oraz wzdęcia, a więc przypadłości mogące być oznaką innych chorób jelita, w tym nowotworu. Leczenie to przede wszystkim farmakoterapia – leki przeciwzapalne. Czytaj też: Profilaktyka raka jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego Stan ten może być wywołany przez wiele różnych drobnoustrojów – bakterie (np. Salmonella, Campylobacter, Escherichia coli), wirusy (np. rotawirusy, adenowirusy) czy pasożyty (np. pełzak czerwonki, owsik). Choroby te przenoszą się najczęściej drogą pokarmową, zakażenie następuje przez brudne ręce, czy spożywanie jedzenia z niepewnego źródła. Te zapalenia powodują biegunki, niekiedy krwiste, bóle brzucha oraz gorączki, ostatecznie prowadząc do odwodnienia. W większości są to infekcje wirusowe, objawy ustępują więc samoistnie, konieczne jest jedynie leczenie wspomagające, przede wszystkim nawadnianie, odpowiednia dieta i probiotyki. Jeśli mamy do czynienia z zakażeniem bakteryjnym lub pasożytniczym zwykle konieczna jest antybiotykoterapia, nie tylko celem wyleczenia, ale także by zahamować zakażanie kolejnych osób. Rzekomobłoniaste zapalenie jelit Rzekomobłoniaste zapalenie jelit jest szczególnym rodzajem choroby infekcyjnej, wywołane jest przez Clostridium difficile i najczęściej związane z "wyjałowieniem", uszkodzeniem mikroflory jelitowej przez niedawno przebytą antybiotykoterapię i zasiedleniem jelita przez patogenne bakterie. Biegunka w przebiegu tej choroby zwykle rozpoczyna się gwałtownie i może być bardzo intensywna, co więcej drobnoustrój wywołujący rzekomobłoniaste zapalenie jelit jest bardzo zakaźny. W leczeniu należy przede wszystkim odstawić dotychczas przyjmowane antybiotyki, a niekiedy także wdrożyć inne, działające na tę bakterię antybiotyki. Zapalenie jelita grubego - profilaktyka Niekiedy trudno ustrzec się przed zapaleniem jelita grubego – w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego czy zapalenia mikroskopowego nie istnieją swoiste metody prewencji, gdyż przyczyna tych chorób jest wieloczynnikowa, często nieznana. Warto jednak pamiętać, że udowodniono wpływ palenia na występowanie pierwszej z wymienionych. Zapalenia niedokrwiennego można się ustrzec zachowując zalecenia dotyczące profilaktyki miażdżycy - prowadzenie zdrowego stylu życia z odpowiednią dietą, właściwym poziomem cholesterolu, regularnym wysiłkiem fizycznym, a przede wszystkim bez palenia papierosów. Jeśli chodzi o choroby infekcyjne to podstawą jest higiena - mycie rąk przed przygotowywaniem i spożywaniem posiłków, odpowiednia obróbka termiczna, unikanie jedzenia w miejscach o niepewnym statusie sanitarnym oraz mycie owoców i warzyw, a także unikanie kontaktu z osobami chorymi. Czytaj też: Sigmoidoskopia: badanie endoskopowe jelita grubego Zapalenie jelita grubego - leczenie Jak opisano przy każdym z rodzajów zapalenia, leczenie jest różnorodne, nierzadko skomplikowane i zależne od przyczyny choroby. Najczęściej terapię rozpoczyna się od tak zwanych metod niefarmakologicznych – odpowiedniej diety, zaprzestania palenia i picia alkoholu oraz prowadzenia zdrowego trybu życia. Jeśli nie jest to skuteczne, wdraża się odpowiednią farmakoterapię, a w ostateczności leczenie operacyjne. Należy pamiętać, że właściwa dieta to dieta lekka, złożona jest z lekkostrawnych, gotowanych potraw, spożywanych w niewielkich ilościach, a często. Nie powinno się spożywać słodyczy, potraw smażonych, tłustych, ostro przyprawionych oraz typu fast food. Mikrobiota jelitowa. Sprawdź, co o niej wiesz! Pytanie 1 z 6 Dysbioza jelitowa to: Inaczej: niestrawność Różnice w budowie jelita cienkiego i jelita grubego Zaburzenie równowagi między ilością „dobrych” i „złych” bakterii

Założenia diety na wrzodziejące zapalenie jelita grubego Najważniejsze zasady diety. Dieta na wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest bardzo istotnym elementem procesu terapeutycznego, ponieważ z jednej strony ma za zadanie łagodzenie uciążliwych objawów, a z drugiej przeciwdziałania niedoborom pokarmowym.

Mikroskopowe zapalenie jelita grubego colitis microscopica (collagenosa et lymphocytica) ICD-10 Mikroskopowe zapalenie jelita grubego – choroby o nieznanej etiologii charakteryzujące się obecnością zmian mikroskopowych bez zmian makroskopowych (endoskopowych) i radiologicznych. Do mikroskopowych zapaleń jelita grubego należą: zapalenie kolagenowe i zapalenie limfocytowe. Historia[edytuj | edytuj kod] Pierwszy opis tego schorzenia powstał w 1976 roku. Nazwa – mikroskopowe zapalenie okrężnicy – została zaproponowana w 1980 roku przez Reada i współpracowników. W 1989 Lazenby wprowadził pojęcie limfocytowego zapalenia okrężnicy. Epidemiologia[edytuj | edytuj kod] Brak danych jeśli chodzi o Polskę. Zapalenie kolagenowe: przeważają kobiety w wieku > 60 lat. Zapadalność: 10,0-15,7/100000. Zapalenie limfocytowe: choroba występuje u osób w różnym wieku i z taką samą częstością u obu płci. Zapadalność: 3,1-14,4/100000. Szacuje się, że około 20% przypadków rozpoznawanych jako zespół jelita drażliwego jest mikroskopowym zapaleniem okrężnicy. Etiopatogeneza[edytuj | edytuj kod] Etiopatogeneza nie jest znana. Niektóre badania sugerują udział niesteroidowych leków przeciwzapalnych w wywoływaniu zapalenia kolagenowego. Inne teorie dowodzą istnienia w tej chorobie zaburzeń immunoregulacji i nadmiernego wytwarzania tlenku azotu. Podkreśla się też rolę kwasów żółciowych i toksyn bakteryjnych. Być może choroba ma charakter genetyczny. Obserwowano występowanie mikroskopowego zapalenia okrężnicy u osób spokrewnionych. Główną cechą zapalenia kolagenowego w badaniu histopatologicznym jest pogrubienie warstwy kolagenu u podstawy komórek nabłonka. Jest ono dobrze widoczne w preparatach barwionych hematoksyliną i eozyną. Zapalenie limfocytowe – zwiększona liczba limfocytów śródnabłonkowych (głównie komórek T CD8). W obu zapaleniach w blaszce właściwej błony śluzowej występuje umiarkowany naciek z limfocytów i plazmocytów. Mechanizm biegunki w zapaleniu kolagenowym polega zapewne na blokowaniu wchłaniania wody w okrężnicy przez podnabłonkowe złogi kolagenu oraz na działaniu produktów zapalenia, takich jak prostaglandyny i tlenek azotu. W zapaleniu limfocytowym biegunka jest raczej związana z działaniem prostaglandyn i leukotrienów. Objawy[edytuj | edytuj kod] wodnista biegunka – wypróżnienia obfite, ale rzadko dochodzi do odwodnienia kurczowy ból brzucha wzdęcie zmniejszenie masy ciała Choroby towarzyszące[edytuj | edytuj kod] Mogą towarzyszyć: zapalenie stawów celiakia choroba Leśniowskiego-Crohna wrzodziejące zapalenie jelita grubego choroby układowe: reumatoidalne zapalenie stawów toczeń rumieniowaty układowy twardzina zespół Sjogrena łuszczyca zapalenie wątroby cukrzyca Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod] Na podstawie obrazu histologicznego. Różnicowanie[edytuj | edytuj kod] zespół jelita drażliwego nietolerancja laktozy nadużywanie leków przeczyszczających skrobiawica nowotwory hormonalnie czynne zaburzenia krążenia kwasów żółciowych Leczenie[edytuj | edytuj kod] Kolagenowe zapalenie okrężnicy: sulfasalazyna, mesalazyna budezonid inne glikokortykosteroidy antybiotyki: metronidazol erytromycyna preparaty bizmutu cholestyramina loperamid W cięższych przypadkach leczenie operacyjne. Limfocytowe zapalenie okrężnicy: sulfasalazyna prednizon Leczenie operacyjne nie jest stosowane. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] „Choroby wewnętrzne” pod red. prof. dr hab. Andrzeja Szczeklika ISBN 83-7430-031-0. „Interna” pod red. prof. dr hab. Franciszka Kokota ISBN 83-200-2871-X. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Towarzystwo Wspierania Osób z Nieswoistymi Zapaleniami Jelit Jelito w Ogniu - portal poświęcony nieswoistym chorobom zapalnym jelit Mikroskopowe zapalenie jelita grubego na Forum CU, CD i innych zapalnych chorób jelit Kolagenowe zapalenia jelita grubego na Forum CU, CD i innych zapalnych chorób jelit . 480 743 672 212 628 531 363 303

limfocytowe zapalenie jelita grubego forum